Yalnızlaşıyoruz

Günümüzün en tartışılan konu başlıklarından bir tanesidir yalnızlık. İnsan kendi kendine mi yalnızlaşır yoksa yalnızlığa itilmişliğin ızdırabını mı çeker?
*
Kendine özgü yargılarından vazgeçemediği içinmidir bu durum, belki de kabullenmek istenmediğinden mi; tartışma götürür.
Bizim için aslolan sebep ve sonuç ilişkisini irdelemektir.
*
Hani kimi zaman sevilmediğimizi, bir köşeye itildiğimizi de düşünmüyor değiliz.
*
Hele birde bize burun kıvıranlar yok mu?
İçimizde birden bire acaba fırtınaları kopmuyor mu sanırız..
*
Yalnızlığımızın ötesinde bizi öteleyen korkularımızdır. Korkularımızın bizi bağladığı pek çok neden bulunur

*
Yaşamdan kopmak gibi mesela. Sadece bunu düşünmek bile yalnızlığımızı depreştirir.
*
Bir kez yalnız kaldığınızda artık her şey eskisi gibi olmayacak gibi düşünürüz.
*
Kimi zaman dostlarımızla kavga ettiğimizde yalnızlaşırız. En acısı da o olur.
*
Kimi zaman evladımızdan, akrabamızdan, yanı başımızdaki komşumuzdan uzaklaşırız yalnızlaşırız.

*
Acaba biraz da biz kendimizi mi tartsak
Yalnızlığımızın sebep ve sonuçlarını mı incelesek.
*
Doğrusu her zaman biz haklı olamayacağımıza göre yalnızlığımızın uzantısında öz eleştirilerde bulunmak abes olmasa gerek.
*
Yalnızlık bazen kanadı kuş misali acı verir.
*
Nereden başlanılacağı bilinmez.
Nereden tutunulacağı da.
*
Yine de her zaman hiç kimse yalnız kalmasın dileğimiz.
*
Yalnızlık yüce Allaha mahsustur ya, insanın yalnızlığının hiçbir izahı da açıklanamaz.